Examining the Social Acceptance Levels of Special Needs Students in Secondary Education
Abstract views: 185
/ 
PDF downloads: 76
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.13332093Keywords:
Kaynaştırma, Özel eğitim, Sosyal kabul, Özel gereksinimli öğrencilerAbstract
Social acceptance refers to the perception of individuals with special needs by typically developing individuals as they would perceive others, accompanied by displaying positive attitudes towards them; it entails being comfortable with being in the same group as individuals with special needs and evaluating them as normal participants in activities. This study aimed to explore how typically developing students in secondary education institutions affiliated with the Ministry of National Education in İzmir and Malatya provinces interpreted socially and assessed the social acceptance levels of students with special needs in their classes during the 2023-2024 academic year. A total of 347 students participated in the study. The research employed a screening model to determine the social acceptance levels of students with special needs in secondary education. The validity and reliability of the data were ensured by testing them on typically developing students using the 'Social Acceptance Scale'. T-tests and Anova tests were utilized to investigate whether the social acceptance levels of students with special needs varied according to demographic variables. The findings of the study revealed that the social acceptance levels of students with special needs varied depending on whether there was a similar individual in their family. It was found that students with a special needs relative exhibited higher social acceptance levels compared to those without such relatives. Additionally, students with a special needs friend demonstrated higher social acceptance levels compared to those without. According to the research results, the levels of acceptance did not vary according to the grade level of the students. It is believed that this study will be beneficial for both students and teachers in understanding the importance of social acceptance of individuals with special needs in educational environments, as well as for parents who are integral parts of the educational process. Moreover, it is considered significant as a reference for similar research endeavors focusing on the social acceptance levels of students with special needs.
References
Akkoyun, A. K. (2007). Rehberlik ve araştırma merkezi müdürlüğü personelinin kaynaştırmaya ilişkin görüşleri. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Abant İzzet Baysal Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bolu.
Aktan, O. (2023). Öğretmenlerin özel gereksinimli bireylere yönelik sosyal kabul düzeylerinin incelenmesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 24(4), 455-483.
Aktaş, C. (2001). İlköğretim öğrencilerinin fiziksel özürlü yaşıtlarına yönelik sosyal kabul düzeylerinin geliştirilmesi. (Yayımlanmamış uzmanlık tezi). Ankara: Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı Yayınları.
Aktaş, C., & Küçüker, S. (2002). Bilişsel–duyuşsal odaklı bir programın ilköğretim öğrencilerinin fiziksel engelli yaşıtlarına yönelik sosyal kabul düzeylerine etkisinin incelenmesi. Ankara üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi. 3, 15-25
Arslan, E. (2010). Kaynaştırma uygulamalarına katılan engelli öğrencilerin sosyal kabul düzeylerinin belirlenmesine yönelik ölçek geliştirme çalışması. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Burdur.
Ayral, M. (2013). Kaynaştırma öğrencilerinin sosyal kabul düzeyleri. ELMIS 2013 Uluslararası Özel Eğitim Kongresi bildirisi. Konya, 20-22 Haziran 2013.
Bakkaloğlu, H. (2015). Özel gereksinimli bireyler için geçiş hizmetleri. G. Akçamete (Ed.), Genel eğitim okullarında özel gereksinimli olan öğrenciler ve özel eğitim içinde (ss. 203-241). Ankara: Kök Yayıncılık.
Baltacı, A. (2018). Araştırmalarda örnekleme yöntemleri ve örnek hacmi sorunsalı üzerine kavramsal bir inceleme. Bitlis Eren Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi,7(1), 231-274.
Battal, İ. (2007). Sınıf öğretmenlerinin ve branş öğretmenlerinin kaynaştırma eğitimine ilişkin yeterliliklerinin değerlendirilmesi. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Afyon Kocatepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Afyon.
Batu, E. S., & Kırcaali-İftar, G. (2010). Kaynaştırma. Ankara: Kök Yayıncılık.
Baykoç-Dönmez, N. (2015). Özel gereksinimli çocuklar ve özel eğitim. Ankara: Eğiten Kitap Yayıncılık.
Berkant, H. G., & Atılgan, G. (2017). Sınıf öğretmenlerinin kaynaştırma eğitimine yönelik yaşadıkları sorunlar ve çözüm önerileri. Journal of Educational Reflections, 1(1), 13-25.
Büyüköztürk, Ş., Kılıç-Çakmak, E., Akgün, Ö., Karadeniz, Ş. & Demirel, F. (2022). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık
Diken, İ. H., & Batu, S. (2013). Kaynaştırmaya giriş, ilköğretimde kaynaştırma, Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık
Ekşi, K. (2010). Sınıf öğretmenleri ile özel eğitim öğretmenlerinin kaynaştırma eğitimi ile ilgili tutumlarının karşılaştırılması. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul
Eripek, S. (1986). Engelli çocukların normal sınıflara yerleştirilmesi: "Kaynaştırma". Anadolu Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 1(2), 157-167.
Eripek, S. (2005). Özel eğitim. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açık Öğretim Fakültesi Yayınları.
Fenrick, N. & Petersen T. K. (1984). Developing positive change in altitudes towards moderately/severely handicapped studens through a peer tutoring program. Education and Training of Mentally Retarded, 83-90
Fırat, T., & Koyuncu, İ. (2019). Lise öğrencilerinin özel gereksinimli bireylere yönelik sosyal kabul düzeyleri. Gazi Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 39(1), 503-525.
Foster, S., & Cue, K. (2009). Roles and responsibilities of itinerant specialist teachers of deaf and hard of hearing students. American Annals of The Deaf, 153(5), 435-449.
George, D., & Mallery, P. (2016). IBM SPSS statistics 23 step by step: A simple guide and reference. UK: Routledge.
Girli, A., & Atasoy, S. (2012). The views of students with ıntellectual disabilities or autism regarding their school experience and their peers in ınclusion. Dokuz Eylül Üniversitesi Buca Eğitim Fakültesi Dergisi, (32), 16-30.
Gökmen, N. (2017). Engellilere yönelik kaynaştırma eğitiminin sosyal dışlanma bakımından incelenmesi. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Yıldız Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul
Hartup W. W., Glaze J. A., & Charlesworth, R. (2004). Peer reinforcement and social status. Child Development, 38(4), 1017-1024
Huber, C., Gerullis, A., Gebhardt, M., & Schwab, S. (2018). The impact of social referencing on social acceptance of children with disabilities and migrant background: An experimental study in primary school settings. European Journal of Special Needs Education, 33(1), 1-17. doi: 10.1080/08856257.2018.1424778
Jones, L., & Brown, K. (2020). The role of teachers and parents in social acceptance of disabled students. International Journal of Special Education, 25(1), 320-335.
Karamanlı, D. (1998). Okul öncesi dönemde entegrasyon sınıflarında bulunan 5-6 yaş grubundaki normal çocukların ve sınıf öğretmenlerinin zihinsel yetersizliği olan çocukların sosyal uyum davranışları hakkındaki algılamalarının incelenmesi. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Ankara
Karasar, N. (2022). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
Kargın, T. (2004). Kaynaştırma: Tanımı, gelişimi ve ilkeler. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 5(2), 1-13.
Kargın, T., & Baydık, B. (2002). Kaynaştırma ortamındaki işiten öğrencilerin işitme engelli akranlarına yönelik tutumlarının çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 3(2), 27-39.
Kırcaali-İftar, G. (1998). İlköğretim öğretmenliği lisans tamamlama programı. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açık Öğretim Yayınları
Kuz, T. (2001). Kaynaştırma eğitimine yönelik tutumların incelenmesi. Ankara: T.C. Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı Yayınları.
Mastropieri, M. A., & Scruggs, T., E. (2016). Kaynaştırma eğitimine giriş. T. Altun (Çev.). M. Şahin & T. Altun (Eds.), Kaynaştırma sınıfı etkili farklılaştırılmış öğretim için stratejiler içinde, (ss. 3-24). Ankara: Nobel Akademi Yayıncılık.
Metin, N. (1992). Okulöncesi dönemde özürlü çocuklar için kaynaştırma programları. Özel Eğitim Dergisi, 1, 34-36.
Milli Eğitim Bakanlığı, (2018). Özel Eğitim Hizmetleri Yönetmeliği. T.C. Resmi Gazete, (30471), 7 Temmuz 2018.
Özgökçeler, S., & Bıçkı, D. (2010). Özürlülerin sosyal dışlanma boyutları: bursa ve Çanakkale örneklerinden yansıyanlar. II. Sosyal Haklar Ulusal Sempozyumu Bildiriler Kitabı, 4-6 Kasım 2010. İstanbul: Petrol-İş Yayını, No: 113: 217-243.
Özsoy, A. (1971). Engelli bireylerin eğitiminde fırsat eşitliği ve adalet. Türk Eğitim Dergisi, 5(2), 45-58.
Özsoy, Y., Özyürek, M., & Eripek, S. (2002). Özel eğitime muhtaç çocuklar özel eğitime giriş. Ankara: Karatepe Yayınları.
Şahbaz, Ü. (1997). Öğretmenlerin özürlü çocukların kaynaştırılması konusunda bilgilendirilmelerinin kaynaştırmaya ilişkin tutumlarının değişmesindeki etkililiği. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bolu
Şahbaz, Ü. (2007). Normal öğrencilerin kaynaştırma sınıflarına devam eden engelli öğrenciler hakkında bilgilendirilmelerinin engellilerin sosyal kabul düzeylerine etkisi. Eurasian Journal of Educational Research, 26, 199-208.
Şahin, H., & Bekir, H. (2016). Üniversite öğrencilerinin engellilere yönelik tutumlarının belirlenmesi. Türkiye Sosyal Araştırmalar Dergisi, 3, 767-779.
Taş, H. (2021). Destek eğitim odasında görevlendirilen sınıf öğretmenlerinin sınıf yönetimine ilişkin bilgi düzeyleri. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 22(1), 207-232. doi: 10.21565/ozelegitimdergisi.654000
Turhan, C. (2007). Kaynaştırma uygulaması yapılan ilköğretim okuluna devam eden normal gelişim gösteren öğrencilerin kaynaştırma uygulamasına ilişkin görüşleri. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Anadolu Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir.
Ürün, A., & Yeşil, R. (2023). Sınıf öğretmenlerinin özel gereksinimli öğrencilere yönelik sosyal kabul ve iş motivasyonu düzeyleri arasındaki ilişkinin incelenmesi. MANAS Sosyal Araştırmalar Dergisi, 12(3), 913-926.
Varış, Y.A., & Hekim, M.M. (2017). Özel gereksinimli bireyler ve müzik eğitimi. Gazi Eğitim Bilimleri Dergisi (GEBD), 3(3), 29-42
Vuran, S. (2005. The Sociometric Status of Student with disabilities in elementary level integration classes in Turkey. Eurasian Journal of Educational Research, (18), 217-235.
Williams, R. E., & Davis, L. L. (2020). The role of teachers in promoting social ınclusion of students with disabilities. Remedial and Special Education, 41(3), 176-189.
Yaşaran, Ö. Ö. (2009). Normal gelişim gösteren öğrencilerin özel gereksinmli bireylerin sosyal kabullerini sağlamada kaynaştırmaya hazırlık etkinliklerinin etkisi. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Anadolu Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 International Journal of Unique Glance at Education
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
